نیوز: اختلال دوقطبی با دوره هایی از تغییرات شدید خلقی ، از جمله دوره های شیدایی یا هیپومانیا ، مشخص می شود و اغلب شامل دوره های افسردگی می شود. اگرچه داشتن والدین یا خواهر و برادر مبتلا به اختلال دوقطبی تضمین نمی کند که این علائم در فرد ظاهر شود ، اما در این ابتلا یک مولفه ژنتیکی قوی وجود دارد. اختلال دوقطبی یک بیماری قابل درمان است و برخی درمان ها و داروها می توانند علائم را کاهش داده و کیفیت زندگی را بهبود بخشند. با این حال ، تشخیص اختلال‌دوقطبی می تواند ترسناک و گیج کننده باشد. درک انواع مختلف آن می تواند در تعیین بهترین راه درمان به شما کمک کند.
این پست تفاوت بین اختلال دوقطبی I و دوقطبی II را پوشش می دهد و گزینه های درمانی موجود برای هر کدام را مورد بحث قرار می دهد.
اختلال‌دوقطبی I در مقابل اختلال دوقطبی II
اجازه دهید نگاهی به برخی از تفاوت های عمده بین اختلال‌دوقطبی I و دوقطبی II بیندازیم. در حالی که هر کدام می توانند ناتوان کننده باشند ، هر کدام علائم منحصر به فردی دارند. جزئیات بیشتر در مورد این علائم در این پست بیشتر توضیح داده شده است.
اختلال دوقطبی I
- شامل سابقه تجربه حداقل یک دوره کامل شیدایی است
- ربطی به داشتن سابقه افسردگی ندارد
- ممکن است شامل ویژگی های روان پریشی در زمینه های خلقی باشد
اختلال دوقطبی II
- شامل سابقه تجربه حداقل یک دوره هیپومانیا ولی هیچ ربطی به داشتن تجربه شیدایی ندارد
- شامل سابقه تجربه حداقل یک دوره افسردگی است
- به طور معمول ویژگی های روان پریشی را شامل نمی شود
اختلال دوقطبی I چیست؟
با توجه به راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ، تشخیص ابتلای افراد به اختلال‌دوقطبی نوع اول زمانی مثبت است که تجربه یک دوره شیدایی وجود دسته باشد. یک دوره شیدایی شامل یک دوره حداقل یک هفته ای است و شامل سه یا بیشتر از سه مورد از موارد زیر است:
- عزت نفس زیاد یا خود بزرگ بینی
- کاهش نیاز به خواب
- زیاد و با هیجان حرف زدن
- پرش افکار
- حواس پرتی زیاد
- افزایش فعالیت های باهدف
- مشارکت در فعالیت های مخاطره آمیز ، از جمله خریدهای مکرر ، یا رفتارهای جنسی ناامن
این دوره شیدایی به احتمال زیاد باعث اختلال می شود و ممکن است به دلیل رفتارهای ناایمن نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشد. افرادی که به دلیل اختلال دوقطبی I دچار عارضه شیدایی می شوند ممکن است دچار توهم یا هذیان گویی شوند.
اختلال دوقطبی II چیست؟
به منظور افزایش احتمال برای ابتلا به اختلال دوقطبی II ، یک فرد باید سابقه حداقل یک دوره افسردگی اساسی و حداقل یک دوره هیپومانیا داشته باشد. یک دوره هیپومانیا شامل سه یا چند علامت یک دوره شیدایی است که چهار روز یا بیشتر طول می کشد. یک دوره هیپومانیا شدت کمتری نسبت به یک دوره جنون دارد زیرا مدت آن کوتاه تر است و به احتمال زیاد نیازی به بستری شدن در بیمارستان نخواهد بود. در دوره های هیپومانیا هیچ نشانه ای از توهم یا هذیان گویی وجود ندارد.
اختلال دوقطبی II شدت کتری نسبت به اختلال‌دوقطبی I است ، زیرا دوره هیپومانیا شدت کمتری دارد و باعث اختلال کمتری نسبت به دوره شیدایی می شود. با این حال ، هر دو باعث مشکلاتی در عملکرد می شود. هر دو بیماری قابل درمان هستند و گزینه هایی برای مداخلات مبتنی بر شواهد وجود دارد.
علائم افسردگی و اختلال دوقطبی
اگرچه اکثر افراد مبتلا به اختلال دوقطبی علائم افسردگی را تجربه می کنند ، اما در صورتی که فردی یک دوره شیدایی کامل را تجربه کرده باشد ، سابقه وجود دوره های افسردگی شدید برای تشخیص اختلال دوقطبی نوع اول ضروری نیست. تشخیص اختلال دوقطبی II مستلزم داشتن سابقه حداقل یک دوره افسردگی است.
>>>بیشتر بخوانید:
روش های تشخیص اختلال دوقطبی و راه های درمان آن!
یک دوره افسردگی شامل پنج یا بیشتر از پنج مورد از علائم است که دو هفته یا بیشتر به طول می انجامد ، شامل خلق افسرده یا از دست دادن علاقه:
- حس افسردگی در هر روز
- کاهش یا عدم علاقه به فعالیت ها
- کاهش وزن یا کاهش اشتها
- مشکل در خواب یا افزایش نیاز به خواب
- بی قراری جسمی
- خستگی یا انرژی کم تقریباً هر روز
- احساس بی ارزشی یا گناه
- مشکل در تمرکز یا بلاتکلیفی
- افکار مرگ یا خودکشی
درمان
- دارو: علائم شیدایی اختلال‌دوقطبی I و دوقطبی II با گروهی از داروها به نام تثبیت کننده های خلق درمان می شوند. برخی از افراد برای بهبود علائم افسردگی علاوه بر تثبیت کننده خلق به داروهای ضد افسردگی نیز نیاز خواهند داشت. علاوه بر این ، افراد مبتلا به اختلال‌دوقطبی I با علائم روان پریشی ممکن است به داروهای ضد روان پریشی نیاز داشته باشند. معمول است که پزشک چندین دارو برای درمان علائم مختلف اختلال دوقطبی تجویز کند.
- روان درمانی: خدمات درمانی فردی یا گروهی می تواند به افراد مبتلا به اختلال‌دوقطبی کمک کند مهارت هایی را برای مقابله با علائم خلقی خود بیاموزند ، تعاملات بین فردی خود را بهبود بخشند و تجربه خود را از این اختلال بهتر درک کنند. درمان های مبتنی بر شواهد برای اختلال دوقطبی شامل درمان رفتاری شناختی و ریتم درمانی بین فردی و اجتماعی است.
- بستری شدن در بیمارستان: هر دو دوره شیدایی و افسردگی می توانند باعث ایجاد افکار یا رفتارهای خودکشی شوند. بستری شدن در بیمارستان ممکن است به تثبیت داروها یا حفظ امنیت فردی در شرایط بحرانی کمک کند. با توجه به شدت علائم ، افراد مبتلا به اختلال‌دوقطبی I بیشتر از افرادی که دارای اختلال‌دوقطبی II هستند نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارند.
تعبیر خواب
قیمت ارز
فال حافظ