نیوز: سندروم مونشهاوزن یک اختلال روانی است که در آن فرد به طور معمول، طوری رفتار می کند که گویی مشکلی در سلامت جسمی یا روانی خود دارد حتی اگر واقعاً بیمار نباشد. فرد مبتلا به این بیماری عمدا علائم بیماری را ایجاد می کند ، از آن شکایت می کند یا در چیزی که حتی وجود هم ندارد اغراق می کند. این اختلال از آن زمان تغییر نام داده و اکنون در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی به عنوان “اختلال ساختگی تحمیل شده بر خود” شناخته شده است.
علائم
افراد مبتلا به اختلال ساختگی تحمیل شده بر خود، عمداً علائم (جسمی یا روانی) ایجاد می کنند ، یا دروغ می گویندد و مبالغه می کنند. آن ها همچنین ممکن است در صورت اینکه مردم به دروغ هایشان پی ببرند برخلاف انتظار محل زندگی خود را عوض کنند.
افراد مبتلا به سندروم مونشهاوزن می توانند بسیار گول زننده باشند زیرا علامت اصلی این اختلال فریب و عدم صداقت می باشد. موارد زیر نمونه هایی از رفتارهایی است که ممکن است در افرادی با این سندروم مشاهده کنید:
- شکایت مداوم از علائم عصبی (مانند تشنج ، سرگیجه یا سیاه شدن) ، که تشخیص علائم آنها اغلب دشوار است
- انجام کاری برای آسیب رساندن عمدی به خود به منظور ایجاد بیماری (به عنوان مثال ، نوشیدن یک ماده سمی برای واکنش شدید معده)
- مبالغه در مورد آسیب واقعی که ممکن است منجر به مداخله اضافی و غیر ضروری پزشک شود
- جعل سوابق پزشکی برای تعیین بیماری
- دستکاری جواب آزمایشات (به عنوان مثال ، با افزودن خون به ادرار یا خوردن دارو) برای به دست آمدن نتیجه غیر طبیعی و کاذب
- صدمه زدن جسمی به خود و ایجاد آسیب
- افسردگی و خودکشی به دنبال یک رویداد (مانند مرگ کودک) حتی اگر هیچ مرگی وجود نداشته باشد و/یا شخص حتی فرزندی نداشته باشد
علائم هشدار دهنده
اگر نگران این هستید که فردی که می شناسید تحت تأثیر سندروم مونشهاوزن قرار گیرد ، برخی علائم هشدار دهنده وجود دارد که می توانید آن ها را بررسی کنید. علامت اصلی این است که به نظر می رسد فرد همیشه از علائم بیماری شکایت کرده و یا اغراق می کند. علائم هشداردهنده اضافی می تواند شامل موارد زیر باشد:
- علائم مبهم که قابل کنترل نیستند و حتی شدیدتر می شوند یا پس از شروع درمان تغییر می کنند
- شکایت از علائم جدید یا بیشتر پس از نتایج منفی آزمایش
- سابقه پزشکی زیاد اما ناسازگار
- دانش گسترده در مورد بیمارستان ها و یا اصطلاحات پزشکی
- سابقه درمان در چندین بیمارستان ، کلینیک و مطب ها(احتمالاً در شهرهای مختلف)
- وجود علائم فقط زمانی که فرد تنها باشد یا تحت نظر نباشد
- مشکلات هویتی و عزت نفس
- بی میلی یا عدم تمایل به اجازه دادن به متخصصان پزشکی برای ملاقات یا صحبت با خانواده ، دوستان یا ارائه دهندگان پزشکی قبلی
- تمایل یا اشتیاق برای رفتن به بیمارستان و همچنین انجام آزمایشات و انواع درمان ها
>>>بیشتر بخوانید:
سندرم پای بیقرار چیست و چگونه درمان می شود؟
تشخیص
تشخیص سندروم مونشهاوزن می تواند بسیار دشوار باشد زیرا نادرستی های زیادی در ارتباط با این اختلال وجود دارد. پزشکان باید قبل از در نظر گرفتن تشخیص این سندرم ، هرگونه بیماری جسمی و روانی احتمالی را بررسی کنند. علاوه بر این ، برای تشخیص اختلال ساختگی که بر خود تحمیل شده است ، باید چهار معیار زیر را رعایت کنید:
- جعل علائم یا نشانه های جسمی یا روانی ، یا ایجاد آسیب یا بیماری ، همراه با فریب آشکار شده
- فرد خود را به عنوان بیمار یا مجروح به دیگران نشان می دهد
- رفتار فریبکارانه حتی در غیاب پاداشهای بیرونی
- این رفتار با اختلال روانی دیگری مانند هذیان یا روان پریشی دیگر همراه نیست
علل
علت دقیق این اختلال مشخص نیست. با توجه به فریب ناشی از این سندروم، دقیقاً مشخص نیست که چه تعداد از افراد با ان درگیر هستند(اما احتمالاً تعداد آنها بسیار کم است) . شروع علائم معمولاً در اوایل بزرگسالی ، اغلب پس از بستری شدن برای یک بیماری ، رخ می دهد. . متأسفانه ، این یک وضعیت پیچیده و غیر قابل درک است.
- سوء استفاده یا نادیده گرفته شدن در دوران کودکی
- بیماری و بستری شدن در بیمارستان در دوران کودکی
- اختلالات شخصیتی
درمان
اگرچه افراد مبتلا به این سندروم ممکن است به طور مداوم برای اختلالات متعددی که ایجاد می کنند تحت درمان قرار گیرند ، اما آن ها معمولاً نمی خواهند به ابتلا به سندروم اعتراف کرده و به دنبال درمان آن باشند. افراد مبتلا به اختلال ساختگی که خود را مجبور به جعل یا ایجاد علائم خود می دانند ، بنابراین دریافت درمان بستگی به این دارد که شخص دیگری به این اختلال مشکوک باشد ، فرد را متقاعد کند که تحت درمان قرار گیرد و فرد را تشویق به پایبندی به اهداف درمان کند.
دارو
داروها معمولاً در درمان این اختلال استفاده نمی شوند. اگر فرد همچنین اضطراب یا افسردگی را تجربه کند ، پزشک ممکن است دارویی از جمله مهار کننده های انتخابی بازجذب سروتونین، مهارکننده های بازجذب سروتونین-نوراپی نفرین ، بنزودیازپین ها و داروهای ضدافسردگی تجویز کند. در این صورت ، مهم است که فرد تحت نظارت دقیق قرار گیرد زیرا احتمال استفاده از این داروها برای آسیب رساندن عمدی به خود بیشتر است.
روان درمانی
هدف اصلی درمان سندروم مونشهاوزن ، تغییر رفتار فرد و کاهش سوء استفاده یا استفاده بیش از حد از منابع پزشکی است. درمان معمولاً شامل روان درمانی (مشاوره سلامتی روان) است. در طول جلسات درمانی ، درمانگر ممکن است سعی کند تغییر تفکر و رفتار فرد را به چالش بکشد و به او کمک کند (این به درمان رفتاری شناختی معروف است). جلسات درمانی همچنین ممکن است برای کشف و رفع هرگونه مشکل روانشناختی زمینه ای که ممکن است باعث رفتار فرد شود ، اختصاص یابد.
تعبیر خواب
قیمت ارز
فال حافظ