نارضایتی زنان از بدن خود/ عوامل موثر بر این نارضایتی

اگر این پست را با لباس زیر می خوانید ، یک لطفی بکنید و لباس هایتان را بپوشید. این طور نیست که شما عالی به نظر نمی رسید؛ شما واقعا عالی هستید اما تحقیقات نشان می دهد که اکثریت زنان بدن خود را دوست ندارند و تا وقتی که زمان خود را صرف نگرانی در مورد ویژگی های ظاهری خود می کنید ، کمتر بر دیگر امور تمرکز دارید و از چیزهای دیگر لذت نمی برید. مثلا هنگام آشپزی و خواندن مجله و حتی سکس!

حواستان اینجاست؟ این پست مهم است زیرا این داستان در مورد تصویر بدن است – چقدر از وزن و شکل ظاهری خود راضی هستید – بین سالهای 1972 و 1997 درصد زنان ناراضی از بدن خود بیش از دو برابر شد و از 25 درصد به 56 درصد رسید. این ناراضی بودن برای صمیمیت خوب نیست. و برهنگی در مقابل شخص دیگر سخت تر است، هنگامی که در زمان به نمایش گذاشتن بخشی از بدن خود احساس بدی به شما دست می دهد ، این حتی دشوارتر هم است.

کاهش رضایت جنسی

مطالعات نشان می دهد که شرم و اضطراب در مورد بدن خود منجر به اجتناب از نزدیکی جسمی و کاهش رضایت جنسی می شود. زنانی که از اعتماد به نفس پایینی نسبت به بدن خود برخوردار هستند ، اغلب رابطه جنسی را شروع نمی کنند و بیشتر خودآگاه هستند.

صمیمیت جنسی شامل به اشتراک گذاشتن درونی ترین احساسات خود با شخص دیگری است ، و می توانید به خود و همچنین همزمان به شریک زندگی خود توجه کنید. اگر نارضایتی از بدن خود ذهنتان را درگیر کرده باشد – اگر دائم به این فکر کنید ، که آیا شکمم خیلی به چشم می خورد؟ او متوجه سلولیت روی باسن من شده است؟ – بدیهی است که شما تمرکز خود را روی خواسته های او یا حتی خواسته های خود قرار نخواهید داد و در آن لحظه حضور نخواهید داشت. مثل این است که یک نفر سوم و ناخواسته در اتاق باشد: شما ، شریک جنسی تان و سلولیت بدنتان. رابطه چقدر صمیمی است ؟

عوامل موثر بر نارضایتی از بدن خود

تبلیغات

فشارها برای لاغر و متناسب بودن زنان، و لاغر و عضلانی بودن مردان می‌تواند از منابع متعددی ازجمله رسانه‌ها، والدین، خواهر و برادرها و همسالان ناشی شود. این منابع ممکن است فشارهای مستقیم یا غیرمستقیم را برای دستیابی به فیزیک مطلوب ایجاد کنند.

فشارهای فرهنگی- اجتماعی برای دستیابی به فیزیکی مطلوب ازنظر اجتماعی از عوامل مهم عدم رضایت بدن به‌ حساب می‌آیند. به‌ طور خاص، آگاهی رسانه‌ای، آگاهی از ایده آل های ارائه‌شده توسط رسانه‌ها، یا اقدامات انجام‌شده یا اظهارنظرهای انجام‌شده توسط خانواده و دوستان برای تشویق فیزیکی مطلوب اجتماعی، از جنبه‌های مهم فشار فرهنگ فرهنگی اجتماعی برای مطابقت با بدن ایده آل است.

محققان به این نتیجه رسیده‌اند که حتی قرار گرفتن کوتاه‌ مدت در تصاویر رسانه‌ای ایده آل از بدن مردان و زنان می‌تواند منجر به افزایش نارضایتی بدن در هر دو جنس شود. نظریه و تحقیقات همچنین از مدل‌سازی و ارتباطات منفی به‌ عنوان وسایلی پشتیبانی می‌کنند که از طریق آن خانواده و همسالان ممکن است بر نارضایتی بدن تأثیر بگذارند.

با این‌ وجود، رابطه بین رسانه‌های جمعی و نارضایتی بدن پیچیده، چند برابر تعیین‌شده و دوطرفه است. تشخیص این نکته مهم است که تعدادی از تفاوت‌های فردی (درونی سازی بدن ایده آل، تمایل به مقایسه اجتماعی، شناسایی با مدل‌ها، اطلاعات ظاهری و پردازش حیاتی تصویر بدن) ممکن است اشاره‌ای فرهنگی-اجتماعی را تعدیل کند.

تفاوت های جنسیتی

یکی از ثابت‌ترین یافته‌ها این است که زنان به میزان قابل‌ توجهی بیشتر از مردان از بدن خود ناراضی هستند. در مقایسه با مردان در سراسر طول عمر و منطقه جغرافیایی، میزان شیوع بالاتری برای زنان گزارش‌شده است. 90٪ دختران از حداقل یکی از جنبه‌های فیزیکی خود ناراضی هستند، زیرا وزن و اندازه بدن به‌ طورمعمول در بالاترین رتبه قرار دارد.

با این‌ وجود، نارضایتی از بدن در میان مردان در حال افزایش است. برخی از محققان گزارش داده‌اند که بیش از 90٪ مردان نیز درجاتی از نارضایتی بدن را تجربه می‌کنند. برخلاف یافته‌ها برای زنان، نارضایتی بدن مردان بر روی عضله است و هر دو انتهای پیوستار وزن را درگیر می‌کند. یعنی بعضی از آقایان مایل به لاغر شدن هستند، درحالی‌که برخی دیگر می‌خواهند وزن اضافه کنند.

علیرغم تفاوت‌های ظاهری جنسیتی، توجه به این نکته مهم است که اکثر اقدامات نارضایتی بدن بر ارزیابی وزن و شکل به ازای عضله سازی متمرکز است. بنابراین، بیشتر معیارهای نارضایتی بدن نگرانی‌های معمول مردان را به‌اندازه کافی ارزیابی نمی‌کند. تا زمانی که طیف کاملی از ارزیابی‌های ظاهری و تناسب‌اندام که توسط مردان و زنان ارائه می‌شود، در نظر گرفته شود، نتیجه‌گیری مشخصی در مورد تفاوت‌های جنسیتی در نارضایتی بدن دشوار است.

>>>بیشتر بخوانید:

نگرش مثبت به بدن/اینگونه نگرش خود را نسبت به بدنت تغییر بده!

گرایش جنسی

با توجه به تأکید بر ظاهر در خرده ‌فرهنگ همجنسگرایان، تحقیقات قابل‌ توجهی نشان داده است که پسران و مردان همجنسگرا گروهی را تشکیل می‌دهند که به‌ویژه در برابر نارضایتی از بدن آسیب‌پذیر هستند. مردان همجنسگرایانه در مقایسه با مردان غیر همجنسگرایانه سطح بالاتری از نارضایتی بدن را گزارش می‌کنند، درحالی‌که زنان همجنسگرایانه نارضایتی بدن کمتر از زنان غیر همجنسگرایانه را گزارش کرده‌اند.

قومیت

اختلافات قومی در نارضایتی بدن در میان افراد از کشورهای غربی گزارش‌شده است. این الگوی تفاوت‌های قومی نشان می‌دهد که معنای بدن در زمینه های گروه‌های فرهنگی و اجتماعی است. بیشتر مطالعات بررسی اختلافات قومی بر روی زنان متمرکز است. نارضایتی از بدن بیشتر در زنان قفقازی و در زنان سیاه پوست کمتر دیده می‌شود. با این‌ حال، این تفاوت کم است.

اگرچه تحقیقی که در دهه 1990 منتشر شد گزارش داد که زنان اسپانیایی‌تبار و آسیایی به‌طور معمول از بدن خود راضی‌تر از زنان سفیدپوست هستند، اما شواهد جدید نشان می‌دهد که تفاوت‌های بسیار کم یا هیچ تفاوتی بین زنان سفیدپوست و زنان از نژاد دیگر وجود ندارد. محققان باهدف ایجاد تفاوت در نارضایتی بدن در بین گروه‌های قومی نشان می‌دهند که زنان آمریکای لاتین نسبت به زنان سیاه‌پوست کمی از بدن خود ناراضی هستند. یک توافق عمومی وجود دارد که مردان سیاه‌پوست رضایت بیشتری نسبت به مردان سفیدپوست از بدن خود دارند.

وضعیت رابطه

به‌طور کلی، افراد در روابط پایدار و طولانی‌ مدت از بدن خود رضایت بیشتری نسبت به افراد مجرد دارند. این مربوط به همه سنین است. با توجه به روابط رسمی کمتر، نارضایتی از بدن در میان نوجوانانی که کیفیت دوستی پایین‌تری را گزارش می‌کنند و حمایت اجتماعی کمتر و پذیرش کمتری از سوی همسالان را درک می‌کنند، شیوع بیشتری دارد. همچنین، زنان در سراسر طول زندگی گزارش کرده‌اند که روابط با همسالان باکیفیت است و حمایت اجتماعی آن‌ها را در برابر نارضایتی بدن محافظت می‌کند.

نارضایتی از بدن یک مشکل جدی است

تصویر بدن از مهم‌ترین موضوعات مورد توجه جوانان است. مسائل مربوط به تصویر بدن طی 30 سال گذشته در سرتاسر جهان افزایش‌یافته است و فقط مربوط به جوانان نیست بلکه افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. افرادی که نارضایتی از بدن را تجربه می‌کنند می‌توانند در تغییر شکل بدن خود متمایل شوند، که این امر می‌تواند منجر به اقدامات ناسالم همراه با غذا و ورزش شود. این روش‌ها معمولاً به نتیجه مطلوب (ازنظر جسمی یا روحی) نمی‌رسند و می‌توانند احساس ناامیدی، شرم و گناه شدیدی داشته باشند و در نهایت خطر ابتلا به اختلال خوردن را افزایش دهند.