مارادونا خودکشی کرده است

مارادونا عاشق کیک، کوکایین و کتک کاری بود. وی بارها خبرنگاران را در جاهای مختلف مورد ضرب و شتم شدید قرار داده بود و از تند خوترین ورزشکاران آرژانتین در چند دهه اخیر به شمار می رود. آسیا و اروپا، بارها شاهد رفتار خشونت آمیز مارادونا با خبرنگاران و حتی تماشاگران سرزمین مستطیل سبز بوده است که کمتر در روزگار کنونی از سوی سلبریتی های دنیای فوتبال و حتی ورزش مشاهده می شود.

دکتر آلفردو کاهه که مارادونا را در فاصله سال‌های ۱۹۷۷ تا ۲۰۰۷ مداوا می‌کرد، معتقد است که ستاره آرژانتینی پس از جراحی مغز که اندکی پیش از مرگش انجام داده بود، به طور عمدی از خوردن غذا یا داروهایش دست کشیده است زیرا پس از جراحی وارد نوعی از «افسردگی» شده است.

وی در این باره گفت: این اتفاق از نظر من یک حمله قلبی ساده نیست.

دکتر کاهه پیش از این مدعی شده بود که مارادونا در دوران حضور در کوبا اقدام به خودکشی کرده و با خودروی شخصی به یک اتوبوس برخورد کرده اما جان سالم به در برده بود.

کاهه مدعی است که وی پیش از این از مارادونا این سوال را پرسیده که «آیا می‌خواهی خودت را بکشی؟» و مارادونا در پاسخ گفته است «یک روز شاید؛ چطور بدانم این اتفاق می‌افتد یا نه؟»

به گفته کاهه، «ورونیکا اوجِدا» نامزد اسبق دیگو و مادر یکی از فرزندان وی چند روز پیش از مرگ مارادونا، در مکالمه با وی گفته است: می‌دانی، دیگو می‌گوید که از زندگی خسته شده و دیگر نمی‌تواند ادامه دهد زیرا دیگر کاری نمانده که انجام نداده باشد.

ورونیکا وجدا و مارادونا

کاهه پس از اطلاع از اینکه مارادونا چند روز پیش از مرگ را و پس از عمل جراحی مغز در یکی از اتاق خواب‌های خانه اش سپر کرده است، به این نتیجه رسیده که احتمالا دیگو دچار افسردگی شده و از خوردن داروهای خود دست کشیده است.

کاهه افزود: دیگو خسته بود؛ تمام این اتفاقات پیامدهای خودکشی است.

اتاقی که مارادونا چند روز قبل از مرگ را در آن سپری کرد

او پیش از این مدعی شده بود که پزشکان و کادر پزشکی که مارادونا تحت نظر آنان بوده است، اهمال کرده و بی‌دقت و بی‌تجربه بوده‌اند.

مارادونا در ۲۵ نوامبر سال جاری در سن ۶۰ سالگی و در منزل شخصی خود بر اثر حمله قلبی درگذشت.

کالبدشکافی اولیه حاکی از آن بود که حمله قلبی وی به جمع شدن آب در ریه منجر شده است که البته در بیشتر موارد یکی از عوارض بعد از حمله قلبی است./ نیوز

بیوگرافی مارادونا

دیه‌ گو آرماندو مارادونا در۳۰ اکتبر سال ۱۹۶۰ در بوینس‌ آیرس آرژانتین دیده به جهان گشود. نام دیه‌گو مارادونا در دنیای فوتبال بیش از آنکه به خاطر نبوغ و خلاقیت و بازی‌ های استثنایی او بیاید، به دلیل جنجال‌ ها و اخباری است که از زمان بازیگری او در ناپل ایتالیا همواره حول و حوش این بازیکن شاخص آرژانتینی بوده است.

چکیده ای از بیوگرافی دیه گو مارادونا

نام کامل: دیه گو آرماندو مارادونا

ملیت: آرژانتین

متولد: ۳۰ اکتبر۱۹۶۰

محل تولد: بوئنوس آیرس

پست: هافبک میانی – هافبک چپ

درگذشت: ۲۵ نوامبر ۲۰۲۰

دیگو مارادونا یکی از با استعدادترین بازیکنان فوتبال دنیا بوده است که در خانواده‌ ای فقیر و پرجمعیت متولد شد. دیگو فوتبال را در باشگاه آرجنتینوس جونیورز آغاز نمود و ۱۵ساله بود که به تیم اول باشگاه پیوست.

وی در حالی که تنها ۱۷ سال داشت به تیم ملی آرژانتین دعوت شد و در برابر مجارستان یک نیمه بازی کرد. قدرت بازی‌ سازی، پاس‌ های بلند و کوتاه میلیمتری، قدرت حفظ توپ و هوش سرشار رهبری تیم در میانه میدان، ضربه‌ های ناگهانی و حیاتی، حفظ تعادل و قدرت پا به توپ عالی و بسیاری از خصوصیات دیگر یک فوتبالیست طراز اول در مارادونا جمع بود.

دیگو مارادونا اگر از نظر شخصیتی در حد مطلوبی بود، بی تردید در کنار بزرگان فوتبال دنیا قرار می‌ گرفت.

گل های مارادونا

مارادونا از سال ۱۹۷۷ میلادی برای تیم جوانان و بزرگسالان این کشور بازی کرد و ۹۱ گل برای تیم ملی سرزمین مذکور به ثمر رساند. بوکا جونیورز، بارسلونا، ناپولی، سویا از جمله تیم های باشگاهی معروفیست که مارداونا را در ترکیب خود تجربه کردند. او در مدت ۲۰ سال فعالیت باشگاهی در سراسر جهان، ۲۵۹ گل به ثمر رساند.

اولین رکوردار نقل و انتقالات

مارادونا اولین بازیکن در تاریخ فوتبال بود که دو مرتبه رکورد نرخ نقل و انتقالات را در جهان شکست. او اولین بار با بهای ۵ میلیون یورو به بارسلونا در لالیگا و بار دوم با بهای ۶٫۹۵ میلیون یورو به ناپولی در سری آ پیوست. او در دوران حرفه‌ای خود برای تیم‌های آرژانتینوس جونیورز، بوکا جونیورز، بارسلونا، ناپولی و سویا و نیولز اولد بویز به عنوان یک بازی‌ساز توانا، در پست هافبک هجومی بازی کرد. مارادونا در بارسلونا و ناپولی به بیشتر موفقیت‌های باشگاهی‌اش دست یافت.مارادونا در رده ملی ۹۱ بار برای تیم ملی آرژانتین به میدان رفت و ۳۴ بار گلزنی کرد. او در چهار جام جهانی فوتبال شرکت داشت. مارادونا در یک‌چهارم نهایی جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک هر دو گل پیروزی آرژانتین را در برابر انگلستان که از مدعیان قهرمانی بود، وارد دروازه کرد (۲–۱)، تا آرژانتین در نیمه نهایی و فینال نیز با کارکرد درخشان او برابر بلژیک و آلمان غربی به پیروزی رسیده و قهرمان شود.

گل اول مارادونا در این دیدار که توپ را زیرکانه با دست وارد دروازه کرد، به گل «دست خدا» معروف شد. او ۶۰ متر را با دریبل زدن چهار بازیکن انگلیس و دروازه‌بان این تیم پیمود و گل دوم تیمش را هم به ثمر رساند که بسیاری آن را بهترین گل تاریخ فوتبال می‌دانند. سال ۲۰۰۲ در نظرسنجی فیفا این گل به عنوان «گل قرن» فوتبال برگزیده شد.

زندگی خصوصی مارادونا

زندگی خصوصی اسطوره آرژانتینی ها ظرف ۳ دهه اخیر، با فراز و نشیب های فراوانی همراه بوده است. روزی نبوده که مارادونا به دلیل شرب خمر، مصرف مواد مخدر، ارتکاب به رفتارهای غیر قانونی و خلاف عرف در آرژانتین و دیگر کشور های دنیا، روانه بازداشتگاه یا بیمارستان یا کمپ های ضد اعتیاد نشود.

او بارها از دنیای فوتبال خداحافظی کرد، اما مدتی بعد به عنوان کاپیتان در زمین فوتبال حاضر شد و پس از جام جهانی ۱۹۹۴ بود که با ناکامی تیمش، از مستطیل سبز در کسوت بازیکن خداحافظی کرد. البته او به عنوان سرمربی تیم ملی این کشور هم موفقیت چندانی به دست نیاورده است.

دو تیم آلمان و آرژانتین برگزار کننده دیدارنهایی بودند. پس از آنکه تیم آرژانتین به علت اخراج دو بازیکن خود ۹ نفره بازی می کرد، ضربه پنالتی «آندریاس بره مه» تیری بر قلب مارادونا بود تا تیم آرژانتین به مقام نایب قهرمانی جهان بسنده کند. سال ۱۹۹۴ و جام جهانی آمریکا پایان کار دیه گو مارادونا در سطح ملی بود.

مارادونای ۳۴ ساله به قدر کافی پخته بود که با وجود اضافه وزن، تیمش را رهبری کند؛ اما یک اشتباه اخلاقی و دوپینگ او در جریان بازی ها موجب شد تا او از بازی ها اخراج شود و ۱۵ ماه از بازیهای بین المللی محروم شود. پس از اخراج مارادونا تیم ملی آرژانتین دیگر کمر راست نکرد و خیلی زود از دور رقابت ها حذف شد.

مارادونا با این کار غیراخلاقی، مانع از این شد که به عنوان اسطوره یی در جهان فوتبال نامش جاودانه شود و در کنار بزرگانی چون دی استفانو، پله، کرایف، و بکن باوئر قرار گیرد. آخرین دسته گل مارادونا، تیراندازی به سوی خبرنگارانی بود که سعی داشتند در زمان محرومیت او از بازی های بین المللی، از او عکسبرداری کنند. او همچنان قصد داشت در فوتبال حرفه یی به مربیگری بپردازد و حاضر نبود با دنیای توپ گرد وداع کند.