چرا «راغب» چهره ماندگار نشد؟/ در فراغ یک هنرمند خستگی‌ناپذیر

رضا مهدوی آهنگساز، نوازنده و کارشناس حوزه موسیقی در گفتگو با خبرنگار مهر ضمن ابراز تاسف از درگذشت احمدعلی راغب آهنگساز پیشکسوت موسیقی انقلاب توضیح داد: به اعتقاد من مرحوم احمد علی راغب از جمله آهنگسازان و موسیقیدان‌هایی بود که در عرصه نوازندگی تار و عود نیز از جمله هنرمندان شناخته شده زمان خود به جامعه موسیقی معرفی شد. او به واسطه هنر ارزشمندی که داشت با باورهای شخصی و بدون سفارش موسیقی خود را در جریان انقلاب قرار داد و آثاری را برای این عرصه و دوران دفاع مقدس منتشر کرد که بسیاری از این آثار به واسطه خلاقیت و ذوق هنری مرحوم راغب و همراهی هنرمندانی چون جناب میرزاده و محمد میرزمانی منجر به تولید آثار ماندگاری در سازمان صدا و سیما شد.

وی افزود: استاد احمد علی راغب پرورش یافته از مکتب آموزش و پرورش بود که در کسوت یک معلم همواره می‌کوشید تا در عرصه‌های فرهنگی و هنری فعالیت‌های موثری را انجام دهد. او در جریان انقلاب بود که آثار بسیاری را تولید کرد و به همین جهت به او هنرمند «هزار آهنگ» هم می‌گویند و قطعاً هم همه این آثار به طور مساوی نمی‌توانست از درجه کیفی عالی برخوردار باشد کما اینکه او هم چنین ادعایی را نداشت اما همین که توانست با این منش رفتاری آثار ماندگاری را در کنار مردم تولید کند موید باورهای درونی این هنرمند به آنچه خلق می‌شد دارد.

مدیر اسبق مرکز موسیقی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی گفت: مرحوم راغب یکی از هنرمندان فعال حوزه موسیقی بود که به معنا و مفهوم مطلق کلمه به موسیقی همه قومیت‌ها عشق می‌ورزید و زمانی که در دفتر موسیقی و سرود سازمان صداوسیما مشغول به فعالیت می‌بود با روحیه‌ای مثال‌زدنی به تمام استان‌ها سرکشی می‌کرد تا هنرمندان فعال موسیقی نواحی مناطق مختلف کشورمان را پیدا کرده و از آنها در تولید آثار کمک بگیرد. او واقعاً چهره ماندگاری در عرصه موسیقی بود که اکنون افسوس می‌خورم چرا او و هنرمندانی چون محمد گلریز در زمانی که می‌باید، به عنوان «چهره ماندگار» معرفی نشدند. افسوسی که باید مدیران مربوط به این فرآیند درباره آن پاسخ دهند.

مهدوی ادامه داد: من بر این باورم مرحوم راغب یکی از هنرمندان مظلوم و متخصص موسیقی بود که با دیانت و عرقی که به مردم کشورش داشت آثاری را از خود بر جای گذاشت که تا سال‌ها می‌توانیم به ارزش آن‌ها پی ببریم. و چه قدر حیف که این روحیه مرده پرستی ما را به یاد بزرگانی چون احمدعلی راغب می‌اندازد که بیاییم و کارهایش را بررسی کنیم. گرچه همین‌ها هم برای مرحوم راغب مهم نبود و او با اعتقاد به تولید کار ادامه می‌داد و به مثابه یک «نستوه خستگی ناپذیر» کارهایی را می‌کرد که از کمتر هنرمندی برمی‌آمد.