علاوه بر این آبجکت ۲۷۹ می توانست از موج شوک ناشی از انفجارهای هسته ای نیز جان سالم به در ببرد و آنها را به خوبی تحمل کند.
طراحی و توسعه
آبجکت ۲۷۹ برای نخستین بار توسط گروهی از مهندسین خبره در کارخانه کیروف واقع در لنینگراد (از سال ۱۹۹۱ به بعد تحت عنوان سن پترزبورگ شناخته می شود) وارد مراحل تحقیقات و توسعه خود شد. روند اصلی کار روی این پروژه در سال ۱۹۵۷ آغاز شد و الزامات مورد نظر نیز شامل همان فاکتورهایی بود که در سال ۱۹۵۶ برای تانک های سنگین عملیاتی تعریف شده بود. بدین ترتیب اولین نمونه پیش تولید از این محصول متمایز در اواخر سال ۱۹۵۹ تکمیل و به صورت یک نسخه نهایی عرضه شد.
طبق گزارشات متخصصین نظامی، مهم ترین ویژگی این تانک در مقایسه با محصولات مشابه چیزی نبود جز قابلیت های ارتقا یافته آن در عبور از موانع سخت زمینی. در واقع مجموعه مذکور به گونه ای طراحی شده بود که می توانست از سطح زمین های باتلاقی، خاک نرم، سطوح پوشیده از تنه قطع شده درختان و از همه مهم تر موانع ضد تانک مانند دندان اژدها (استحکاماتی مربعی- هرمی که از بتن مسلح ساخته و طی جنگ جهانی دوم به منظور ایجاد اختلال در حرکت تانک ها و پیاده نظام استفاده می شدند) با سهولت گذر کند.
از نظر سیستم موتوری، آبجکت ۲۷۹ مجهز به یک موتور دیزلی قوی ۲DG-8M با قدرت ۱۰۰۰ اسب بخار بود. این نیروی محرکه برای به حرکت درآوردن تانک ۶۰ تنی نام برده با سرعت ۵۵ کیلومتر بر ساعت کفایت می کرد. گفتنی است که برد موثر تانک با یک مرتبه سوخت گیری کامل معادل ۳۰۰ کیلومتر گزارش شده بود. از جمله دیگر امکانات این محصول روس می توان به سیستم های خودکار کنترل آتش و سیستم گرم کننده و خنک کننده محفظه جنگی تانک اشاره کرد.
حداکثر ضخامت پوشش زرهی بدنه آبجکت ۲۷۹، چیزی حدود ۲۶۹ میلی متر بوده است که خود آن نیز توسط یک سپر نازک محافظتی دیگر در برابر مهمات نفوذ کننده به زره پشتیبانی می شد. این دو عامل در کنار یکدیگر مجموعه تانک را از واژگونی به دنبال موج شوک انفجار هسته ای در امان نگاه می داشتند.
لازم به ذکر است که در طراحی این تانک یک سری ساختارهای بزرگ با ضخامت و شیب متغیر هم لحاظ شده بود که نقش ایمنی صفحات زرهی را تکمیل می کردند. بخش جلویی بدنه از یک طراحی دایره ای و همینطور پانل های زرهی نازک بهره می برد که در مقابل پرتابه های ضد تانک با قابلیت انفجاری بالا (به اختصار HEAT) موثر بودند. همین پنل های زرهی مشابه در طرفین بدنه هم وجود داشتند. برجک تانک نیز مجهز به صفحات زرهی با ضخامت ۳۱۹ میلی متر بود و دوام قابل توجهی در برابر پرتابه های HEAT داشت. گفتنی است که مجموعه تانک از امکان دفاع CBRN مخفف عبارت دفاع شیمیایی، میکروبی، پرتو زاینده و هسته ای بهره می برد.
اکنون نوبت به سیستم های تسلیحاتی آبجکت ۲۷۹ می رسد. این تانک به یک سلاح M-65 با کالیبر ۱۳۰ میلی متر مسلح بود. سلاح ثانویه نیز تیربار سنگینKPV با ظرفیت ۸۰۰ گلوله گزارش شده است. سلاح اصلی با استفاده از یک سیستم بارگذار نیمه خودکار با نواخت آتش ۵ الی ۷ گلوله در دقیقه سازماندهی می شد.
اما چرا تانکی با مشخصات نسبتا قوی فوق، به عنوان یک پروژه نیمه کاره به حال خود رها شد؟ علت اساسی این موضوع عدم تمایل ارتش شوروی به ادامه کار با خودروهای جنگی سنگین و به خصوص تانک های زرهی همانند آبجکت ۲۷۹ از سال ۱۹۶۰ بود. از آن زمان به بعد، سعی شد حداکثر وزن خودروهای نظامی تا ۵۰ تن حفظ شود. در محاسبه این وزن، تجهیزات اضافه مانند صفحات زرهی مازاد در نظر گرفته نشده بود. در واقع نیروهای مسلح شوروی به دنبال کاهش وزن تانک های زره پوش در عین حفظ قابلیت های زمینی بودند. البته لازم به ذکر است که نیکیتا سرگیویچ خروشچُف رهبر شوروی بعد از استالین نیز شخصا از یک طرح جایگزین همچون توسعه تانک های مجهز به موشک های هدایت شونده حمایت می کرد و علاقه چندانی به تخصیص بودجه بر پروژه آبجکت ۲۷۹ نداشت.
مشخصات تانک آبجکت ۲۷۹
– نوع: تانک سنگین
– محل تولید: اتحاد جماهیر شوروی
– تولید شده به سال: ۱۹۵۹
– تعداد ساخته شده: ۳ دستگاه
– وزن: ۶۰ تن
– طول: ۶٫۷۷ متر
– طول با احتساب سلاح: ۱۱٫۰۸۵ متر
– عرض: ۳٫۴ متر
– ارتفاع: ۲٫۶۳۹ متر
– خدمه: ۴ نفر (راننده، بارگذار، توپچی و فرمانده)
– سلاح اصلی: M-65 با کالیبر ۱۳۰ میلی متر
– سلاح ثانویه: تیربار سنگینKPV
– موتور: موتور دیزلی ۲DG-8M با قدرت ۱۰۰۰ اسب بخار
– برد عملیاتی: ۳۰۰ کیلومتر
– سرعت: ۵۵ کیلومتر بر ساعت
تعبیر خواب
قیمت ارز
فال حافظ