دزدانی که صیاد صید می‌کنند!

همواره صیادان و ماهیگیران و ملوانان بلوچ، کم مورد اخاذی، غارت، اسارت‌های طولانی‌مدت و شکنجه‌های بسیار سخت جسمانی و روحی و روانی کشورهای آفریقایی و دزدان دریایی قرار نگرفته‌اند.

محمد بلوچ زهی در روزنامه اعتماد نوشت: در تازه‌ترین این حوادث اوایل سال گذشته یک لنج حامل چهارده صیاد و ملوان بلوچ ایرانی که به قصد صید ماهی وارد آب‌های آزاد شده بودند توسط ماموران جمهوری موزامبیک به اتهام ورود به آب‌های قانونی خویش بازداشت و پس از آن بلافاصله روانه زندان‌های این کشور واقع در جنوب قاره آفریقا شدند.

اکنون با گذشت نزدیک به یک سال از اسارت این ماهیگیران و تشدید نگرانی‌ها در خصوص وضعیت سلامت و وخامت حال آنان، خانواده‌های صیادان در بند با نگارش نامه‌ای به محمدجواد ظریف خواستار پیگیری فوری و جدی وزارت امور خارجه برای آزادی اسیران خویش شده‌اند.

هرچند که تاکنون تلاش‌هایی برای رهایی اسیران ماهیگیر در موزامبیک انجام شده اما این رایزنی‌ها نتیجه مشخصی در بر نداشته به همین دلیل خانواده‌های مستضعف این چهارده صیاد بلوچ با نگارش نامه‌ای ضمن برشمردن رنج‌های حاصله از زندانی شدن سرپرستان و نان آوران خود خواستار این شده‌اند که با دیپلماسی مقامات وزارت خارجه هرچه سریع‌تر شرایط را برای آزادی ایشان هموار و فراهم کنند.

در این میان آنچه بیش از پیش حائز اهمیت است و قابل توجه تمامی چهارده صیاد اسیر در کشور موزامبیک اهل و ساکن روستای محروم رمضان کلگ در شهرستان نیک‌شهر هستند و تقریبا همه این زندانیان مستضعف از اقوام نزدیک همدیگرند و حتی در میان آنها از یک خانواده دو یا چند نفر زندانی‌اند که به دلیل نداشتن شغل و درآمد کافی برای صیادی به شهرستان‌های همجوار چابهار و کنارک رفته بودند.

مساله صید صیادان بلوچ توسط دزدان دریایی و یا اسارت اینان همواره در کشورهای قحطی‌زده، ناامن و بسیار فقیر آفریقایی به تجارتی غیرانسانی و کثیف اما جذاب و پررنق برای آنان بدل شده که در بسیاری از مواقع حتی به قیمت جان صیادانی ایرانی تمام خواهد شد که ناتوان هستند از پرداخت مبالغ هنگفت در قبال آزادی خویش.

نیروهای دریایی کشورهای جنوبی آفریقا از جمله تانزانیا، سومالی، موزامبیک و… هر از چند گاه به اتهام و بهانه ورود غیر مجاز به آب‌های قانونی خود اقدام به صید صیادان بلوچ ایرانی می‌کنند که یا ناخواسته و بدون اطلاع وارد آب‌های این کشورها می‌شوند، یا اینکه بر اثر توفانی‌شدن دریا یا نقص فنی لنج ناچار خواهند شد به آب‌های سرزمینی کشورهای یادشده پناه ببرند اما این پناهندگان بلافاصله پس از پا نهادن بر ساحل به ظاهر نجات طعمه‌هایی جذاب و پولسازی خواهند شد برای گاردهای ساحلی این کشورهای بحران‌زده و گرسنه.

می‌دانیم که بنادر استراتژیک چابهار و کنارک در سیستان و بلوچستان به عنوان قطب صید و صیادی ایران شناخته می‌شوند و اکنون نیز بیش از ۶۰ درصد صید ماهیان صنعتی کشور و ۴۰ درصد از کل صید ایران در همین استان تامین می‌شود بنابراین صیادان برای صید بیشتر به آب‌های دور می‌روند و ناخواسته یا از مرزهای مشخص آبی عبور کرده و توسط گارد ساحلی کشورها بازداشت می‌شوند، یا اینکه صیادان بلوچ طعمه صید دزدان دریایی خواهند شد که در هر دو صورت در ازای آزادی اسیران باید مبالغی هنگفت پرداخت شود در غیر این صورت یا از گرسنگی و تشنگی خواهند مرد یا از خطر شکنجه‌های طاقت‌فرسا و بی‌رحمانه.

بر اساس آمارهای موجود در حال حاضر تنها در شهرستان کنارک بیش از ۲۵ هزار صیاد به وسیله ۹۳۰ فروند لنج و هزار و چهارصد قایق در این منطقه مشغول صید و صیادی هستند که شمار بالایی از این صیادان را روستاییان شهرستان‌های همجوار دو بندر چابهار و کنارک تشکیل می‌دهند که هر ساله به خاطر حوادث دریایی اینچنینی و مشابه همچون غرق شدن کشتی‌ها و لنج‌ها یا جان خود را از دست می‌دهند یا اینکه سال‌های بسیاری از عمر گران خود را در اسارت می‌گذرانند.

آن‌طورکه خانواده‌های چهارده ماهیگیر اسیر در کشور موزامبیک اظهار می‌دارند و طبق تماس‌ها، تصاویر و ویدیوهای ارسالی این زندانیان وضعیت ایشان اکنون بسیار اسفناک است و سوا از گرسنگی، وضعیت بد نگهداری، شکنجه‌های جسمانی سخت و طاقت‌فرسا شرایط را برای این صیادان بلوچ غیرقابل تحمل کرده است.

ورود ناخواسته، یا به اجبار ماهیگیران بلوچ به آب‌های کشور سومالی که از جنگ داخلی و عدم تمرکز حکومت واحد و مرکزی رنج می‌برد تاکنون بیشترین مخاطرات و آسیب‌ها را برای این صیادان بلوچ داشته تا جایی که در بسیاری از مواقع منجر به از دست دادن جان ایشان شده و در بهترین حالت ممکن طعم تلخ و کشنده ماه‌ها و سال‌ها اسارت را در چنگال دزدان دریایی، یا در زندان‌های این کشور فقیر و ناامن تجربه کرده‌اند.

به هر روی خانواده‌های صیادان زندانی در جمهوری موزامبیک همچون خانواده‌های ۱۷ زندانی اسیر آزاد شده در کشور سومالی در سال گذشته و ۳ زندانی نجات یافته دیگر در اوایل سال جاری امیدوار به دیپلماسی دیپلمات‌های کشورمان هستند تا هر چه زودتر سوا از رنج معیشت و دست و پنجه نرم کردن با فقر و نداری از در بند بودن تنها نان‌آوران خانواده خویش و فراق عزیزان‌شان رهایی یابند. تا بعد.