به گزارش نیوز، اینجا ته فوتبال است. آخرِ آخرِ جذابیت، هنر و البته انسانیت. در مهمترین بازی دنیا منچسترسیتی با گواردیولا مثل بازی رفت رئالمادرید را ۲ بر یک برده و پپ و زیزو به همین سادگی با هم حرف میزنند و از شغل خود لذت میبرند. اصلاً انگار نه انگار که رئال برای اولین بار در مراحل حذفی لیگ قهرمانان حذف شده و انگار نه انگار گواردیولا مردی را شکست داده که ۳ قهرمانی پیاپی اروپا با رئال کسب کرده است. تو گویی پپ که روی یخدان نشسته دارد تاکتیک تیمش را به زیدان توضیح میدهد. زیدان هم اصلاً انگار نه انگار که همچون بازی رفت باخته است. حتی قبل از بازی هم پپ کلی از زیدان تعریف و تمجید کرده بود. زیزو هم بعد از بازی بدون اشاره به غیبت راموس از شاگردانش تمجید کرد و باخت را به گردن رافائل واران نینداخت.
اینجا، اما مربی ایرانی بعد از یک باخت حساس چه میکند و چه میگوید؟ ما هنوز دنبال این هستیم که ببینیم چرا مثلاً ذوبآهن برای پرسپولیس تونل افتخار نزد! هنوز میخواهیم ببینیم چرا مجیدی به کنفرانس مطبوعاتی نمیرود و آنالیزورش را میفرستد! هنوز دنبال پیدا کردن بازیکنان خائن به فلان مربی هستیم. همین اشتباه رافائل واران را اگر یک مدافع ایرانی انجام داده بود باید از فوتبال میرفت، چون هزار جور متهم میشد، اما رفتار زیدان را ببینید. او در روزی که تیمش سرخیو راموس را نداشت پذیرفت که منچسترسیتی بهتر بوده است. در صورت گواردیولا هم اثری از غرور دیده نمیشود و او طوری با زیدان حرف میزند که انگار مشغول صحبت با یکی از دوستان خود در پارک است.
فوتبال ما نه تنها باید از نظر فنی از امثال زیدان و گواردیولا درس بگیرد بلکه باید از نظر اخلاقی هم درس بگیرد. طرز حرف زدن این مربیان خودش کلاس درس است. آنها بعد از بازی (نه قبل از بازی) هرگز حریف را کوچک نمیکنند، اما مربیان ایرانی قبل از بازی تیم حریف را به قول معروف گنده میکنند تا اگر بردند بگویند تیم بزرگی را بردیم و اگر باختند هم که میگویند حریف بزرگی بود و کلی پول و امکانات داشت. بعد از بازی، اما کار بسیاری از مربیان ایرانی این است که بگویند حریف روی یک حمله و با اشتباه فردی ما به گل رسید و هیچ تاکتیکی نداشت. عجیب اینکه سالهاست همین رویه را شاهدیم و مربیان ما حتی تلاش نمیکنند از مصاحبههای امثال گواردیولا و زیدان درس بگیرند چه رسد به اینکه از فوتبال تیمهایشان چیزی بیاموزند.