مشکلاتی که افراد مبتلا به لکنت زبان با آن دست و پنجه نرم میکنند!

رابطه بین دوزبانگی و لکنت زبان

هدف این پست این است که رابطه بین دو زبانه بودن و لکنت زبان را بررسی کرده و دانشی را تجزیه و تحلیل کند که می تواند راه درمانی را برای افراد دو زبانه مبتلای به لکنت ارائه دهد. اگر چه در ادبیات سخنوری ، دوزبانه بودن رایج شمرده نشده ولی بیش از نیمی از جمعیت جهان در این گروه قرار دارند و تعداد افراد دوزبانه رو به افزایش است. در ایالات متحده آمریکا، این میزان در ۴۰ سال گذشته دو برابر شده است که مصادف با مهاجرت ملیت های مختلف به آنجا بود.

یک سوم کودکان در امریکا با گروه سنی ۰-۸ سال در خانه با یکی از والدین خود یا با هر دو به زبانی غیر از زبان انگلیسی صحبت میکنند. تغییرات در آمار به دلیل مهاجرت به افزایش میزان افراد دوزبانه می انجامد . از این رو، تشخیص راه درمان برای این جمعیت بدون وجود درک واضحی از ارتباط بین این اختلال و رشد ها میتواند بسیار چالش برانگیز باشد.

کودکان دوزبانه و لکنت

کودکان دوزبانه بیشتر در معرض ابتلا به لکنت هستند. تشخیص نادرست در مورد افراد دوزبانه ممکن است تابعی از عدم در نظر گرفتن مهارت زبانی، تغییر پذیری رشد، اختلالات فرهنگی و یا محدودیت های موجود در ارزیابی های سنتی باشد که این قاعده صرفا به افراد دوزبانه اختصاص داده نشده است.

در زمینه لکنت زبان، از افراد تک زبانه چشم پوشیده شده است. با این حال، تصور میشود در چنین اختلالی که رشد و مهارت های زبانی نقش مهمی در پیش بینی بیماری و علائم شناسی دارد، درک تاثیر عوامل متقابل زبانی برای مشخص کردن ماهیت اختلال ضروریست.

کودکانی که دچار لکنت زبان می باشند، با سختی ها و مشکلاتی در بنا نهادن ارتباطاتشان با دیگران روبه رو میشوند ، برای مثال ؛ داشتن درک منفی از خود ، خجالت ، اعتماد به نفس پایین ، دستاور های علمی کمتر ، میزان عصبانیت بیشتر. همچنین انها کمتر مایل به ادامه تحصیل در دانشگاه هستند.

نتایج با افزایش سن بهبود نمی یابد. لکنت مزمن با چالش های سلامت روحی و روانی، کیفیت نامطلوب زندگی ، قابلیت اشتغال کمتر، ارتقای شغلی محدودتر در ارتباط است.

چالش هایی که پزشکان در درمان لکنت زبان با ان مواجه هستند

تنها چندین تحقیق درباره ی شیوع لکنت در میان دوزبانه ها بررسی هایی انجام داده اند و نکته قابل توجه این است که یافته ها با هم در تضاد بودند!

در مقایسه، تحقیقاتی که درباره ی عامل های ریسک انجام شده بود بسیار ناچیز بودند. علاوه بر این، با اینکه بسیاری از مطالعات شدت لکنت را در زبان های مختلف سنجیده اند، عوامل تعیین کننده اساسی که بر شدت عوامل متقابل زبانی تاثیر می گذارند، مبهم می باشند. همچنین، تشخیص لکنت برای پزشکانی که با زبان فرد مبتلا به لکنت آشنایی ندارند ، چالش برانگیز و دشوار است.

هیچ دستورالعمل معینی برای درمان دوزبانه های مبتلا به لکنت زبان وجود ندارد ، از جمله اینکه  درمان باید به تمام زبانهای صحبت شده توسط فرد مبتلا به لکنت زبان انجام شود. بعلاوه ، اثربخشی روشهای درمانی برای دوزبانه ها که معمولاً براساس مشخصات تک زبانه است ، مشخص نیست.درک جامع تری از ارتباط بین دوزبانگی و لکنت می تواند استراتژی های درمانی ویژه دوزبانه ها را که منجر به بهبود نتایج می شود ، تسهیل کند.

>>>بیشتر بخوانید:

لکنت زبان شدید «جو بایدن»

اگر لکنت پیدا کردید شاید کرونا گرفته اید

دوزبانگی

تعریف دو زبانگی در مطالعات مختلف متفاوت بود. به عنوان مثال ، برخی از مطالعات دوزبانگی را با توجه به سن یادگیری زبان دوم، مدت زمان استفاده از زبان دوم، قرار گرفتن در معرض آموزش رسمی به زبان دیگر یا تعداد زبانهای صحبت شده تعریف کرده اند.قابل ذکر است ، اکثر مطالعات،  دوزبانگی را به صورت کاربردی تعریف یا تعیین نکرده اند.فقط تعداد معدودی از مطالعات از ارزیابی استاندارد یا مقیاس خود رتبه بندی برای اندازه گیری مهارت دوزبانگی استفاده کرده اند.

یافته های مربوط به شیوع لکنت زبان در دوزبانه ، به استثنای موارد مربوط به تفاوت بین دو جنس ، مبهم بود.میزان بالاتر لکنت در دوزبانه اینگونه نشان داد که شیوع لکنت در دوزبانه ۱٫۳ تا ۳٫۱ برابر بیشتر از کودکان تک زبانه است.گزارش شده است که شیوع لکنت در کودکان دوگویشی نیز تا حدود ۱۱ سالگی افزایش یافته است.در مطالعاتی که شامل افراد جوان مبتلا لکنت زبان هستند، شیوع در کودکان دوزبانه  بین ۶ تا ۲۱ سال ۱٫۲۶٪ گزارش شده است.

روند مشخصی برای سن  افراد مبتلا به لکنت زبان وجود ندارد ، به استثنای تفاوت بین جنسیت گزارش شده است که لکنت در کودکان دوزبانه لکنت زبان بین ۱ تا ۱۱ سال رخ می دهد.یافته ها حاکی از آن است که اکثر کودکان دوزبانه که مبتلا به لکنت می باشند،  سابقه خانوادگی دارند. بیشتر مطالعات ، سابقه خانوادگی مثبت لکنت را در گروه خود از کودکان دوزبانه ای که لکنت زبان دارند ، گزارش می دهند که بین ۷۵ تا ۹۰ درصد است.

تاثیر سوابق خانوادگی در ابتلا به لکنت زبان

با این حال ، مشخص شد که فقط حدود یک سوم کودکان دوزبانه دارای سابقه خانوادگی مثبت هستند و والدین احتمالاً سابقه خانوادگی مثبتی را در مقایسه با کودک گزارش می کنند. مشخص نیست که آیا وجود سابقه خانوادگی در مطالعه براساس گزارش والدین بوده است.

یا فرزند .فقط ۲۰٪ کودکان دو زبانه بهبود یافته با سابقه خانوادگی مثبت در مقایسه با ۸۰٪ کودکان دو زبانه مبتلا به لکنت مزمن گزارش شد.اگرچه ثابت نشده است که هیچ ژن منفردی باعث لکنت شود ، اما گزارش ها نشان میدهد که شواهدی مبنا بر وجود ارتباط بین کروموزوم های ۲ ، ۳ ، ۱۴ و ۱۵ و یک خانواده دوزبانه کامرونی با تعداد زیادی از افرادی که لکنت زبان دارند، وجود دارد.

هدف بررسی عوامل متداخل

ادبیات تعدادی از عوامل متداخل را بررسی کرده است ، و به نظر می رسد که مداخلات یکسان یا مشابهی در نمونه های مختلف اعمال شده است ، اغلب با نگرش های بهتر اما بعضی اوقات با تأثیر مثبت اندک.به عنوان مثال ، چندین محقق انتخاب کرده اند که از فیلم ها به جای برنامه های زنده استفاده کنند ، زیرا فیلم ها اولا می توانند با دقت تهیه و کنترل شوند ، دوما با مخاطبان مختلف تکرار شوند، سوما می توانند از تغییرات اتفاقی در ظاهر ، زبان ، صدا و بلندگوهاو …. جلوگیری کنند.

همچنین سخنرانی های شفاهی در مورد لکنت زبان نیز بوده است. گزارش شده است که بهبود زیادی در نگرش دانش آموزان دبیرستانی نسبت به لکنت زبان ایجاد شده  که این بهبود به دنبال  سخنرانی شفاهی (زنده) درباره ی لکنت زبان بود.