نیوز/ محمدسعید عبائی؛ چهاردهم خرداد امسال، چهارمین سالگرد درگذشت یکی از بزرگترین قهرمانان بلامنازع تمام تاریخ ورزش، محمدعلی کلی است. محمدعلی به واقع یک افسانه در بوکس و در تمام جهان ورزش بود. در سالهای واپسین زندگی که بیماری پارکینسون علی را به شدت میآزرد و روز جمعهای که در خرداد ۱۳۹۵ درگذشت، رسانهها او را بیشتر به واسطه ویژگیهای بارز اجتماعی و ژستهای سیاسی اثرگذارش که از او شخصیتی استثنایی ساخته بود، به یاد میآوردند. به خاطر امتناعش از شرکت در جنگ ویتنام، به خاطر حمایتهایش از سیاهان آمریکا، به خاطر دنبالهرویهایش از مالکوم ایکس و به خاطر تمام پشتیبانیهایش از محرومان. در اینبارهها، بسیار گفته شده، پس جا دارد در اینجا به جوانان امروزی که مبارزات او را ندیدهاند، یادآوری کرد که محمدعلی چگونه ورزشکاری استثنایی بود. ورزشکاری از خیل چهرههای برجسته و اسطورهای قرن بیستم همچون پله در فوتبال، کریم عبدالجبار در بسکتبال، جیمی کانرز تنیسباز، واسیلی آلکسیف وزنهبردار و آلکساندر مدوید کشتیگیر. بسیاری از این بزرگان پس از خود همتایان همسنگ را به خود دیدند، اما محمدعلی در مشتزنی چهرهای بود که قبل و بعد از او هنوز همانندش پا به عرصه وجود نگذارده است.
اعتبار همه پدیدههای بشری از جمله رشتههای ورزشی بسته به عملکرد قهرمانانش در زمانهای گوناگون تغییر میکند. در این سالها تنیس به واسطه حضور استثنایی فدرر، نادال و جوکوویچ به اوج محبوبیت جهانی خود رسیده است. بسکتبال بعد از مایکل جوردن هنوز نتوانسته است اعتبار دوران قهرمانیهای شیکاگو بولز را بازیابد. حتی فوتبالِ همیشه پرطرفدارترین، امروزه بیش از همیشه خود را مدیون هنرنماییهای فوق استثنایی مسی و رونالدو میبیند. اگر اینها را واقعی بدانیم، درمییابیم که چرا مشتزنی بعد از کلی، حتی با مایک تایسون و ایواندر هالیفیلد هم نتوانست بخشی از ابهت دوران محمدعلی را دوباره به خود ببیند. او از بوکس شهرت کسب نکرد، بلکه این بوکس بود که از محمدعلی اعتبار یافت.
اگر از دو شکست محمدعلی در دو مبارزه آخرینش که بعد از سه سال دوری از میادین و بازگشت دوبارهاش از بازنشستگی در سنین میانسالی اتفاق افتاد بگذریم، او هیچگاه بازنده هیچ مشتزنی نبود. در واقع او در سالهای قهرمانیاش تنها به سه مشتزن؛ جو فریزر، کن نورتون و لئون اسپینکس باخت که دو تای اول در دوران ناآمادگی بازگشتش به میدان بعد از خلع یدش از مقام قهرمانی جهان و محکومیت به زندان و محرومیت سه ساله به خاطر عدم شرکت در جنگ ویتنام بود و سومی در سال ۱۹۷۸ اتفاق افتاد. اما او با هر کدام از این سه نفر حداقل یک بار دیگر روبهرو شد و بدون آن که مبارزهای را ببازد، در تمام دیدارهای بعدی بر آنان غلبه کرد تا برتری بیچون و چرای خود را در جهان مشتزنی اثبات کند.
محمدعلی به واقع بزرگترین بود. او قطعاً یکی از برترین ورزشکاران تمام دوران است که در عرصه انسانی و اجتماعی نیز مثالزدنی بود. بیهوده نیست که Sports lllustrated او را بهترین ورزشکار قرن بیستم شناخت و BBC به وی لقب برترین شخصیت ورزشی قرن بیستم را بخشید.