نیوز: خودآزاری شامل صدمات بدنی به جز خودکشی است که به اندازه کافی شدید است و یا باعث آسیب بافتی می شود و آثار چند ساعته به جا می گذارد. بریدن رایج ترین نوع خودآزاری است البته سوزاندن ، ضربه به سر یا ایجاد خراش در بدن نیز شایع است. اشکال دیگر خودآزاری شامل گاز گرفتن ، پوست کنی ، کشیدن مو ، ضربه وارد کردن به بدن با اجسام است.
علائم
تشخیص خودآزاری همیشه آسان نیست زیرا مردم اغلب سعی می کنند آن را پنهان کنند. برخی از علائمی که نشان می دهد فرد ممکن است خود را مجروح کند عبارتند از:
- زخم هایی که الگوی خاص و منظمی دارند ، گاهی اوقات محدود به یک ناحیه از بدن می شوند
- نگه داشتن اشیاء تیز مانند چاقو ، سوزن یا تیغه برنده در دست
- زخم های تازه ، خراش ، علائم گاز گرفتگی یا کبودی
- مالش مکرر یک ناحیه از بدن
- پوشیدن پیراهن آستین بلند و شلوار حتی در هوای بسیار گرم
- عزت نفس پایین
- اظهارات منفی داشتن درباره خود، اظهارات ناامیدی
- احساس بی ارزشی
- رفتار غیرقابل پیش بینی و تکانشی
- بهانه گیری برای توضیح صدمات در دیدرس
علائم هشدار دهنده
افرادی که به خودزنی مبتلا هستند در پنهان کردن زخم ها یا توضیح آن ها بسیار مهارت دارند. به دنبال علائمی مانند ترجیح دادن لباس های مخفی در همه زمان ها (به عنوان مثال ، پوشیدن لباس با آستین بلند در هوای گرم) ، اجتناب از موقعیت هایی که مجبور است لباس های بازری بپوشد(به عنوان مثال ، امتناع بی دلیل از رفتن به مهمانی) ، یا شکایت غیر معمول و مکرر از آسیب های تصادفی (به عنوان مثال ، گربه ای که اغلب بر روی بازوهایش خراش ایجاد می کند).
روش های خودآزاری می تواند شامل موارد زیر باشد:
- بریدن
- سوزاندن
- خراش ایجاد کردن
- خودکشی
- نیشگون گرفتن
- کوبیدن به سر
- سوراخ کردن پوست با سوزن یا اشیاء تیز
- کشیدن مو
- فرو کردن اجسام تیز به زیر پوست
گاهی اوقات افراد فقط از یک نوع خودآزاری استفاده می کنند ، اما استفاده از چندین روش غیر معمول نیست. بازوها یکی از مناطقی هستند که افراد بیشتر اوقات به آنجا آسیب می رسانند ، اما سایر نواحی بدن از جمله پاها و بالا تنه نیز از اهداف از احتمالات هستند.
علل
خودآزاری یک وضعیت پیچیده است که توضیح ساده ای ندارد. اگرچه احساسات خودکشی ممکن است با خودآزاری همراه باشد ، اما لزوماً نشان دهنده اقدام به خودکشی نیست. بیشتر اوقات خودآزاری مکانیزمی برای مقابله با ناراحتی های عاطفی است. افرادی که این خروجی و راه حل را انتخاب می کنند ممکن است از آن برای بیان احساسات ، مقابله با احساسات غیر واقعی یا بی حسی ، توقف فکر کردن به گذشته ، تنبیه خود یا تسکین تنش استفاده کنند.
خودآزاری به عنوان یک بیماری روانی شناخته نمی شود ، اما دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی خود آسیب های غیر خودکشی را به عنوان یک شرایط پیشنهادی تحت دسته شرایطی که نیاز به مطالعه بیشتر دارد ، ذکر کرده است. آسیب به خود نیز با شرایط خاصی همراه است از جمله:
- افسردگی
- اختلال دوقطبی
- وسواس فکری – عملی
- اختلال شخصیت مرزی
- اختلال اضطراب پس از سانحه
- اختلالات در اشتها
- استرس و اضطراب زیاد
- مصرف الکل و مواد
عوامل خطر
عوامل خطر در خودزنی عبارتند از:
- جنسیت: تصور می شود که زنان بیشتر از مردان خودزنی می کنند
- سن: نوجوانان و جوانان بیشتر به خود آسیب می رسانند
- اختلالات روانی: داشتن یک بیماری روانی دیگر می تواند خطر خودزنی را افزایش دهد
- ضربه: استرس و شکست قبلی در دوران کودکی می تواند خطر رفتارهای خودآزاری را افزایش دهد
- سوء مصرف مواد مخدر و الکل: بریدن ، سوزاندن و سایر اشکال خودآزاری ممکن است زمانی رخ دهد که فرد تحت تأثیر ماده ای قرار گیرد.
خودآزاری نشان دهنده فقدان مهارت های مقابله ای برای مقابله با ناراحتی های شدید عاطفی است. افرادی که به خود آسیب می رسانند ممکن است در درک و مدیریت احساسات خود دچار مشکل شوند. آن ها همچنین ممکن است مهارت های لازم را برای مقابله با استرس نداشته باشند. اگرچه خودآزاری مانند بریدن به عنوان یک مشکل رایج در بین جمعیت نوجوان شناخته می شود ، اما تنها به نوجوانان محدود نمی شود. افراد از هر جنسیتی ، ملیتی ، گروه های اقتصادی و اجتماعی و در هر سنی ممکن است تحت تاثیر این رفتار قرار گیرند.
>>>بیشتر بخوانید:
افسردگی فلج کننده چیست؟/ دلایل و راه های درمانی
تشخیص
خودآزاری اختلال شناخته شده ای نیست ، اما نشانه این است که فرد برای مقابله با احساسات خود به کمک نیاز دارد. پزشک با ارزیابی اینکه آیا فرد به فکر خودکشی است یا خیر، درمان هرگونه صدمات جسمی موجود را آغاز می کند. سپس سابقه سلامت فرد را ارزیابی می کند ، از جمله:
- احساسات مرتبط با رفتارها
- زمان آغاز خودزنی
- شدت و انواع صدمات وارده
گام بعدی این است که مشخص شود آیا فرد دارای بیماری روانی دیگری است یا خیر و ارزیابی اینکه آیا فرد در خطر خودکشی قرار دارد یا خیر. پس از انجام این ارزیابی ها ، پزشک می تواند توصیه هایی برای درمان ارائه دهد.
درمان
داروهایی مانند داروهای ضدافسردگی ، تثبیت کننده های خلقی و داروهای ضد اضطراب ممکن است احساسات اساسی را که بیمار سعی می کند از طریق آسیب رساندن به خود با آن کنار بیاید ، کاهش دهد. درمان شناختی رفتاری علاوه بر درمان هرگونه شرایط دیگر روانی ، می تواند یک درمان موثر برای خودآزاری باشد. این نوع درمان به بهبود الگوهای تفکر منفی و همچنین رفتارهای مضر می پردازد. جنبه مهم دیگر درمان ، یادگیری مکانیسم های مقابله بهتر برای جایگزینی رفتارهای خودآزاری است. هنگامی که فرد پایدار شد ، باید کارهای درمانی برای کمک به مقابله با مشکلات اساسی که باعث ناراحتی او می شوند ، انجام شود.
برخی از کارشناسان می گویند که بستری شدن در بیمارستان یا توقف اجباری خودآزاری یک درمان مفید نیست. ممکن است باعث راحتی بیشتر پزشک و دوستان و خانواده فرد شود ، اما هیچ کمکی به مشکلات اساسی نمی کند. علاوه بر این ، فرد به طور کلی نه روان پریش است و نه به فکر خودکشی و از همکاری با پزشک دلسوز به دلایلی که به خود آسیب می رساند سود بیشتری خواهد برد. تمایل به همکاری و خوب شدن عامل اصلی بهبودی است.
تعبیر خواب
قیمت ارز
فال حافظ