دعا و مراقبه/ارتباط برقرار کردن با خداوند

دعا و مراقبه شیوه هایی مؤثر برای ارتباط برقرار کردن با خداوند هستند.

هر روز، زمانی را برای دور شدن و فاصله گرفتن از هیاهو و آشفتگی های زندگی روزمره در نظر بگیرید. وقتی متعهد می شوید تا هر روز زمانی را در مکانی ساکت و آرام به دعا کردن و مناجات با خداوند بپردازید، در حقیقت دستیابی به نور و آرامش درون را برای خودتان تضمین کرده اید.

ما در زندگی مان به چنین تعهدی نیاز داریم تا همواره به خاطر آوریم که ماهیت واقعی مان چیست، چه موضوعی در زندگی ما از اهمیتی بیشتر برخوردار است و حقیقت وجودمان در کدام بخش شکوفا می شود. این زمان، زمانی برای آرام کردن جان و تسلی دادن روح مان است، چنین شیوه ای سبب می شود تا دوباره تعادل زندگی مان به حالت اول بازگردد و ارتباط ما با سرچشمۀ وجودمان نزدیک تر شود.

دعا، مراقبه و عبادت کردن، بیش از سایر کارها به ما توانایی می بخشد تا ندای درون مان را بشنویم. زمان دعا کردن، در حقیقت زمانی برای مکث کردن و برقراری ارتباط دوباره با خداوند، با خودمان و با ضمیر خلاق و نیمه خود آگاه همان است. در زمان دعا کردن، ژرف ترین سطوح جسم، احساس و روح ما تقویت می شود.

بعضی از انسان ها می گویند که هنگام دعا کردن ما با خداوند صحبت می کنیم و هنگام خواندن کتاب های مقدس، خداوند با ما سخن می گوید. با نیایش کردن در سکوت می توانیم به درون مان رجوع کنیم و با حقیقت و خرد ژرفای وجودمان نیز ارتباطی دوباره داشته باشیم. با دعا کردن ذهن و دل مان را می گشاییم و خودمان را برای پذیرش هدایت الهی آماده می کنیم.

“ارزش پی در پی دعا کردن فقط به این موضوع محدود نمی شود که خداوند صدای ما را می شنود بلکه هدایت او نیز نصیب مان خواهد شد.”

ویلیام مگیل

اگر در گذشته هرگز مراقبه نکرده اید؛ در این بخش، ساختاری ساده توضیح داده می شود تا برای شروع از آن استفاده کنید.

مکانی ساکت و راحت را بیابید، دست کم ، ده تا پانزده دقیقه را برای این منظور در نظر بگیرید، بی آن که در این زمان ، عاملی حواس تان را پرت کند. راحت بنشینید، در حالی که پشت تان صاف باشد. نفس عمیق بکشید، عضلات تان را شل کنید و تمام تلاش تان را، برای کنار گذاشتن اندیشه های مربوط به گذشته یا آیندۀ خودتان به کار گیرید، سعی کنید فقط بر این مکان و بر این لحظه متمرکز شوید.

به تنفس تان توجه کنید. تمام توجه تان را متمرکز کنید تا هوایی را احساس کنید که هنگام نفس کشیدن ، به بدن تان وارد و از آن خارج می شود. به بالا و پایین رفتن شکم تان، هنگام عمل دم و باز دم توجه کنید. سردی و گرمی هوایی را احساس کنید که، هنگام عمل دم و بازدم، به بینی شما وارد و از آن خارج می شود.

به تغییر تنفس تان توجه کنید. اندیشه هایی را مشاهده کنید که می آیند و می روند. وقتی اندیشه ای به ذهن تان می رسد؛ آن را نادیده بگیرید و سرکوبش نکنید. به سادگی، به آن اندیشه توجه کنید و سپس رهایش کنید. همیشه کانون تمرکزتان را به تنفس تان بازگردانید.

اگر پی بردید که اندیشه ای حواس تان را پرت کرده است، فقط توجه کنید که ذهن تان به کجا می رود، و بی آن که داوری کنید، یک بار دیگر، کانون تمرکزتان را به تنفس تان بازگردانید. اجازه دهید که تنفس تان ابزاری برای مهار کردن اندیشه های شما باشد.

در حالی که زمان تان به پایان می رسد؛ آرام بنشینید، سپس اندیشه ها و آگاهی خودتان را به محیط پیرامون تان باز گردانید. به آرامی برخیزید و به مدت یک یا دوثانیه عضلات تان را بکشید. اکنون، آماده هستید تا آرام و با نشاط به انجام دادن کارهای روزمره بپردازید.

>>>بیشتر بخوانید:

دعا/عشق به خداوند، آسان کنندۀ سختی ها

“اگر ما به هنر الهی تمرکز کردن آگاهی داشته باشیم؛ اگر ما به هنر الهی مراقبه آگاهی داشته باشیم؛ اگر ما به هنر الهی نیایش آگاهی داشته باشیم؛ می توانیم به آسانی و آگاهانه دنیای درون و بیرون مان را به یکدیگر پیوند بزنیم”

سری چین موی

راه های بسیاری برای مراقبه کردن وجود دارد؛ اما به طور کلی مراقبه کردن، به سادگی، به این معنی است که مدت زمانی ساکت و آرام باشید و تمام توجه تان را بر تنفس تان یا بر “مانترایی”(یک جمله، عبارت، واژه یا صدا که در مراقبه آن را تکرار می کنیم) ویژه متمرکز کنید. اگر در مراقبه کردن تازه کار هستید، این احتمال وجود دارد که حواس تان پرت شود. به خاطر داشته باشید، وقتی چنین اتفاقی می افتد، خودتان را آزار ندهید.

این موضوع نیز بخشی از درس های مربوط به چگونگی مراقبه کردن است. من این تشبیه را بسیار دوست دارم: چنین وضعیتی مانند این است که کنار رودخانه ای بایستید و حرکت قایق ها را تماشا کنید. گاهی پی می برید که سوار قایق شده اید و روی رودخانه شناور هستید. فقط به سادگی، از قایق خارج شوید، به کنار رودخانه بروید و دوباره حرکت قایق ها یا اندیشه های خودتان را مشاهده کنید. نگران این موضوع نباشید که آیا هم اکنون مراقبه را به درستی انجام می دهید یا خیر. توانایی شما برای متمرکز ماندن با تمرین بیشتر و به مرور زمان افزایش می یابد.

مراقبه کردن به طور منظم، آشفتگی های ذهن تان را از بین می برد، اندیشه های شما را پاک سازی می کند و ارتباط معنوی شما را افزایش می دهد. مراقبه به جان تان طراوت و تازگی می بخشد، جسم تان را آرام می کند و روح تان را تسکین می دهد. مراقبه ابزاری مناسب برای جست و جوی درون تان است. همچنین مراقبه شیوه ای است تا ذهن تان را آرام کنید. با مراقبه کردن نسبت به انگیزه های شهودی، بینش ها، عقیده ها و احساسات تان، هوشیار تر می شوید.

“مراقبه در حقیقت پیوستن اندیشه ها به آگاهی ابدی یا آگاهی ناب است؛ بی آنکه ماهیت آن را تعیین کند. مراقبه، در حقیقت، آگاه شدن بی اندیشیدن؛ و ترکیب شدن فناپذیری و جاودانگی است.”

ولتر

با مراقبه و دعا کردن، تغییر و تحولی در درون تان اتفاق می افتد و مس وجودتان به طلا تبدیل می شود. با مراقبه و دعا، می توانید ذهن تان را از نگرانی ها و اندیشه های منفی پاک کنید. به این ترتیب، فضایی در ذهن تان باز می شود که می توانید آن را باشادی، سعادت و محبت پر کنید.

این تغییر و تحول در بافت سلولی شما اتفاق می افتد. دعا و مراقبه، به معنای واقعی، امواج مغزی شما را تغییر می دهد، بر احساسات خوب تان می افزاید و حس شادمانی را در وجودتان می آفریند. به علاوه، بسامد ارتعاشی این گونه احساسات  مثبت با ارتعاش همان خواسته هایی هماهنگی کامل دارد که قصد دارید آن ها را به زندگی تان جذب کنید.

با دعا و مراقبه می توانید خودتان را قدرتی متعالی هماهنگ کنید و در برابر احتملات نامحدود و خرد بی انتهای کائنات، پذیرش داشته باشید. تعهدتان نسبت به رشد و پیشرفت معنوی، آگاهی شما را دگرگون خواهد کرد. به این ترتیب نسبت به معجزه ها، فرصت ها، رویداد های همزمان و احتمالاتی هوشیار تر می شوید که از قبل، نیز در زندگی شما وجود داشتند. همچنین با دعا کردن حضور خداوند را در زندگی خود از ژرفای وجودتان حس می کنید. این شیوه ها راه ورود به معنویت هستند.

اگر باور داشته باشید به همان خواسته هایی می رسید که آن ها را در دعاهای خود تقاضا می کنید.

این نکته را به خاطر داشته باشید: کائنات به وسیلۀ قانون جذب، همۀ منابع و سرمایه های لازم را برای شما فراهم می کند تا به اهداف تان برسید. شما همۀ منابع ، عقیده ها، و انسان های لازم را به زندگی تان جذب خواهید کرد. تشخیص دادن آن ها به عهدۀ خودتان است. همچنین، خودتان مسئول هستید تا بر مبنای اندیشه ها و عقیده های بر خاسته از ندای درون تان عمل کنید.

خواسته های شما در کائنات منتظر هستند تا شما آن ها را تقاضا کنید.

کائنات می خواهد که شما موفق شوید.