پیش از این تنها مالکان محصولات شرکت تسلا امکان استفاده از این شبکه شارژ سریع را داشتند. البته در این میان شرکت ها بر سر تقسیم هزینه ها نیز باید مشارکت کنند.
این ماجرا از آن جا شروع شد که مارکز براونلی یوتیوبر مشهور حوزه فن آوری از طریق توییر سوال زیر مطرح کرد:
یک مسئله جدی که وجود دارد این است که چرا سازندگان دیگر خودروهای برقی امکان استفاده از سوپرشارژر شرکت تسلا را ندارند؟ عدم تطابق این شبکه شارژ با باقی محصولات؟ هزینه های پنهان؟ غرور؟ قطعا دلیل و جواب قانع کننده ای برای این سوال وجود دارد.
ماسک نیز در پاسخ این جواب را داد:
«در حال حاضر امکان دسترسی دیگر خودروهای برقی به سوپرشارژر وجود دارد اما درصد آن بسیار کم است.»
با این وجود ماسک جزئیاتی از خودروهایی که امکان دسترسی به این شبکه شارژ سریع دارند را نداده است.
در حال حاضر تسلا دارای بیش از ۲۰۰۰ جایگاه شارژ سریع در سرتاسر جهان است و در حدود ۲۰ هزار کابل شارژ سوپرشارژر در این جایگاه ها وجود دارد. این شبکه شارژ قادر به شارژ باتری از ۰ تا ۸۰ درصد ظرفیت در مدت زمان تنها ۴۰ دقیقه است.
اکثر این شبکه شارژها با نرخ ۱۲۰ کیلووات ساعتی باتری خودروهای برقی را شارژ می‌کنند اما در بروز رسانی جدید موسوم به V3 قدرت شارژرها تا ۲۵۰ کیلووات ساعت افزایش پیدا می‌کند.
سوپرشارژرها دارای خروجی CCS هستند که در معدود خودروهایی از آن استفاده می‌شود. به طور مثال جگوار I-Pace از این خروجی پشتیبانی می‌کند اما خودروی برقی پر فروشی همچون نیسان لیف از خروجی ChaDeMo بهره می‌برد.
در حال حاضر هزینه استفاده از شبکه سوپرشارژر در کشوری همچون استرالیا برابر با ۰٫۵۲ دلار استرالیا به ازای هر کیلووات ساعت (kWh) است. دیگر ارائه کنندگان شارژ سریع همانند Chargefox به طور معمول در حدود ۰٫۴۰ دلار به ازای هر کیلووات ساعت شارژ دریافت می‌کنند.
تعبیر خواب
قیمت ارز
فال حافظ